Een tegeltje. Een tegeltje in Delfts blauw nog wel. Het is levensgroot op de achtergrond in gemonteerd. De tekst kan ik niet eens lezen, omdat de spreekster - een dame van zekere leeftijd - er voor staat. Schattig, denk ik. Wat ontzettend oubollig, denk ik. Als het over leeftijdsdiscriminatie gaat vatten die woorden mijn dilemma perfect samen.

Uit de weinige onderzoeken die er zijn gedaan naar het gebruik van video’s in sollicitatieprocedures, is gebleken dat kandidaten het vooral een goed middel vinden om zichzelf te tonen. Om, zeg maar, los te komen van allerlei stereotypen.

Dan gaat het natuurlijk in eerste instantie over allochtone en oudere werknemers. Maar in onze praktijk blijkt dat er veel meer mensen zich willen onderscheiden van alle vooroordelen die er zijn. Nerds die willen laten zien dat ze een vlotte uitstraling hebben en goed kunnen communiceren. Net-afgestudeerden die willen laten zien dat ze de uitstraling hebben van een ervaren professional.

Voor ons als recruiters was dat ook altijd één van de belangrijkste redenen om Video Vitae te ontwikkelen. Wij komen veel kandidaten tegen die goed zijn, een prettige uitstraling hebben, goed communiceren. Maar hoe breng je dat in een CV over? Met video kun je de vooroordelen bestrijden, de werkelijke mens achter de CV laten zien.

Maar video’s met Delfts blauwe tegeltjes bevestigen die vooroordelen over de groep van 50 jaar en ouder alleen maar. Tegeltjes in Delfts blauw? Werkelijk?

Het is hetzelfde dubbele gevoel dat ik krijg als ik naar Omroep MAX kijk. Ik erken dat oudere kijkers andere programma’s willen zien dan de groep van 12 tot 45 waar de media zich voornamelijk op richt. Maar een spelprogramma waarin je een boodschappenlijstje moet onthouden? Hoe duf kun je het maken? En het bevestigt alleen maar de stereotypen over de doelgroep van Omroep MAX. Het doet geen recht aan die oude hippe knarren die hun boodschappen gewoon invullen op de AH-app op hun iPhone.

Aan de andere kant, die mevrouw met dat tegeltje zou bij mij nog meer irritatie oproepen als ze één of andere hippe achtergrond had gekozen. Dat is mijn dilemma.

Misschien is dat de les die wij moeten leren. Wij willen dat werkgevers naar de mens kijken achter het CV, niet naar de stereotypen van de groep waartoe een kandidaat behoort. Wij willen enthousiasme en uitstraling overbrengen.

Dat neemt niet weg dat er mensen zijn die helemaal of grotendeels aan dat stereotiep voldoen. Die Delfts blauwe tegeltjes thuis aan de muur hebben. Die van die telefoons hebben met van die grote toetsen waarmee ze nog net weten hoe ze een sms-je moeten versturen. Dat soort mensen.

Zouden deze mensen geen goede werknemers zijn? Natuurlijk wel. Als je ze maar op hun competenties beoordeelt.

Alleen stuiten we dan op een heel ander probleem. Dan moeten we werkgevers er van overtuigen dat ze de stereotypen van hun ideale werknemers moeten loslaten. Dan moeten we ze uitleggen dat niet iedere werknemer jonger dan 30 moet zijn en vijftig jaar ervaring moet hebben. Dat de diversiteit van het personeel de slagkracht van een bedrijf ten goede komt.

Misschien moet ik daar maar eens een film over maken.